Dijital hikâye, yalnızca bir olay örgüsünün ekranda kaydırılması değildir; zaman, mekân, eylem ve duygununetkileşimli bir ses–görsel–metin koreografisi hâline getirilmesidir. Flash, yıllarca bu koreografinin sahnesi oldu: timeline ile ritim, sembol/klip mimarisiyle…
“İçerik geliştirme” ve “tasarım süreci” genellikle iki ayrı dünyaymış gibi anlatılır: bir yanda metin, öğrenme hedefi, senaryo; diğer yanda renk, tipografi, layout, hareket. Oysa etkili bir dijital ürün—eğitim modülü, etkileşimli…
Flash, yıllarca dijital öğrenme içeriklerinin omurgasını taşıdı; bu omurganın en görünür kemikleri de test ve quiz modülleriydi. Ancak “Flash tabanlı test ve quiz” ifadesi, yalnız bir teknoloji tarihini anmak değildir.…
Eğitim simülasyonu, öğrenenin gerçek hayattaki bir durumu risksiz, kontrollü ve tekrarlanabilir biçimde deneyimlemesini sağlayan bir öğrenme aracıdır. Flash, yıllarca bu alanda bir “hızlı prototipleme laboratuvarı” işlevi gördü: zaman çizelgesi (timeline)…
Flash tabanlı animasyonlar, bir dönemin görsel kültürüne damga vurmuş; sahne–zaman–vektör üçlüsüyle “hafif ama etkili” anlatının laboratuvarı olmuştur. Semboller, klipler, maskeleme, kılavuz çizgiler, arayüz katmanları; hareketin yalnızca süs değil, anlam taşıyıcısı…
Eğitim oyunları, öğrenmeyi yalnızca “aktarılan bilgi” olmaktan çıkarıp, öğrencinin eylemde bulunarak, karar vererek ve geri bildirim alarak anlam inşa ettiği deneyimlere dönüştürür. Uzun yıllar boyunca Flash, zaman çizelgesi (timeline), sembol/klip…